yal

1.

is.

1. Atın (və bəzi heyvanların) boynunun üst hissəsində bitən uzun tüklər. Əli ilə atın üzünü, gözünü, yalını, sağrısını tumarladı. «Koroğlu». Bəy ata yaxınlaşdı, əli ilə onun yalını tumarladı, qayışlarını yoxladı, səliqəsiz görünən tapqırını düzəltdi. M. Hüs..

2. məc. dan. zar. Saç, saqqal mənasında. <Cənnətəli ağa:> İki dəfə <həna> qoydurmuşam, saqqalım genə hələ kürən ağ yaldı. N. V.. Gündə həna bağlagilan yalına; Açma gözün, baxma bir öz halına. Ə. Q.. Yalı ağarmaq dan. zar. – qocalmaq. Həştada yetmişdir sinnü salımız; Bu dövlətdə ağarmışdır yalımız. Q. Z.. Deyilik naşı, bu işdə, ağarıbdır yalımız. M. Ə. S.. Yalın ağarmış, yox ağızda dişin. Ə. N..

2.

is. Hündür bir yerin təpəsi; dikdir, yoxuşun başı. Yol ötdüm, çıxdım yala; Nahaqdan düşdüm qala; Əyil üzündən öpüm; Candan çıxsın dərd-bəla. (Bayatı). Səfiqulular kəndinin qabağındakı hündür yal ilə Şehli kəndinə gedən yol görünürdü. S. R.. Dərəni keçib düşmənin müdafiədə durduğu yala qalxmağa başlarkən birinci güllə atıldı. Ə. Ə..

3.

is. İtə verilən horra halında yemək. İt yalı. – Hər kəs öz itini alaçığa çəkib qabağına yal tökür. «Qaçaq Nəbi». <Ağakərim xan:> Xeyr a. . . gədə köpəyə yal verməmişdi, o barədə söylənirdim. N. V.. // məc. Çox dadsız, keyfiyyətsiz, duru yemək haqqında.

◊ Yalı artmaq (artıq düşmək) vulq. – varlanmaq, dövlətlənmək mənasında. <Aşıq Vəli:> Qohum-əqrəbasına yalı artanda təşəxxüs edənə lənət! N. V.. Caydaq adam qapını bərk basıb əlavə etdi: – Yalı artıq düşüb! M. C..